விவசாயம்
    காணுகின்ற     இடங்களெல்லாம்       வயல்வெளிகள்
    தேனெடுக்க    வண்டு     பேசும் புது                மொழிகள்
    கதிர் முற்றி  தலை சாய்க்கும்     நெல்  மணிகள் .
    பரந்த வயல்வெளிஎல்லாம்    புது         அணிகள் .
    வயதுக்கு வந்த வெக்கம் தலை குனிந்து  நிமிராமல்
    வாரி களம் குவித்திடுவோம்  ஒன்று கூட  உதிராமல் .
    தென்றலோடு  சோலைபூக்கள்  சேர்ந்து  ஆடும்
    வயலை சேர     ஓடை நீறும் பாய்ந்து        ஓடும்.
    வீட்டை சுற்றி மரங்களாய்  இறைவன் தந்த   வரங்களாய்
    நீர் குடித்து நிழல் கொடுக்கும் .
    கொடும் வெயிலை  தினம்  தடுக்கும்.
    நீண்ட ஆயுள் தான் கொண்ட நோயில்லா வாழ்வு  அன்று.
    மாத்திரையில் நித்திரை கொள்ளுகின்ற நாள்          இன்று .
   பயிர் விளையும் நிலங்கள் எல்லாம்       பலமாடி      கட்டிடங்கள் .
   உயிர் வளர்க்கும்  உணவு இன்றி  பசுமை  இல்லா   வெற்றிடங்கள்
   எழில் கொஞ்சும் சோலையெல்லாம் எங்கே என கேட்கும்
                  எதிர்கால  தலைமுறைகள் .
    பொய்த்துப்போன கார் முகிலால்  நீருக்கு போராடும்
                         நம்    நிலைகள்
     மூச்சுக்காற்றையும்  முதுகில் சுமக்கும்  நான் அது வந்து விடும் .
  நோயின் மடியிலே நம்மை போட்டு     மரண பரிசு    தந்துவிடும்
  வியர்வை துளிகள் பூமியில்  சிந்திட  செய்வோம்  விவசாயம் .
   இன்று உயர்வை நினைத்து தொழிலை மாற்றிட
                                                            நெஞ்சிலை  பெரும்   காயம் ...
மனிதா ..மாறிட வேண்டும்  விவசாயம் வேண்டும்  மீண்டும் ....

கடைக்கண்  திறக்காத காதல்                                                                                                                                என்னை  பார்க்காத  உன்னை  மறக்க ,
                          பந்தைய குதிரையாய்  தான் ஓடினேன் ..
                          மீண்டும் உன் முன்னே கடிகாரமுள்ளாய்  நான் ..
                          இதயத்து  அறையில்  உன் முகம் வரைந்தேன் .
                          உனக்கு தெரியாமல்  உன் நிழலாய்  தொடர்ந்தேன் .
                          உன் மௌனக்கொலையால்  நான்  தினம்  இறந்தேன் .
                         ஏதோ ஒன்று              எனைவிட்டு                       பறக்க ,
                           இருதயத்தில்  யாரோ  சம்மட்டியால்            அடிக்க ,
                        உனைக்கடக்கும் போது மட்டும் உயிர் கொஞ்சம்
                                                                                                                   துடிக்க ,
                        கற்பனையில் உன்னுடன் கை பிடித்து            நடக்க,
                        மௌன  ஊர்வலம்     உள்ளுக்குள்                    தொடங்க,
                        மரண ஒத்திகை              உயிர்     செய்து           பார்க்க
                        நினைவாய் வேதனை விழி நீராய்                   பணிக்க ,
                        காற்று மட்டும்  மெதுவாய் என் கண்ணீரை  துடைக்க,
                       எந்த உளி  கொண்டு          உன் இதயத்தை        உடைக்க ,
                      என் படுக்கை எல்லாம்   வெறும்            முள்ளடி ,   
                       உன் செவ்விதழ்      திறந்து                     சொல்லடி ,
                                                   என் உயிரை        மீட்டுக்கொள்ளடி ,
                       உயிர் கொண்டு  உலவும் நீ மண [ ன] ம்    இல்லா             மனம்.
                      உன் கடைக்கண்  பார்வைக்காக  நடைபிணமாய் நான்   தினம் ....

பாவேந்தர் பாரதிதாசனார் புகழ் வாழ்க!

==================================

(பிறந்தநாள்: 1892,ஏப்ரல் 29. புதன் இரவு 10.15)

தாய்மொழித் தொண்டே தவமெனத் தாங்கி

தாய்மொழிப் பண்பின் தனிமையைக் காக்கும்

வாய்மையே தன்னுடை வாழ்வின் உயிர்ப்பாய்

முதுமையிற் புகுந்துள முரண்களை மாற்றி

புதுமையிற் பாடும் புரட்சிக் கவிஞன்!

(பாடல்:நாமக்கல் கவிஞர் இராமலிங்கம் பிள்ளை) 

மின்வெட்டு!
=========

யாரைக்கண்டு வெட்க்ம்
ஓயாமல் ஓடி ஒளிகின்றாள்
'மின்சார'க்கன்னி?


- கு.தமயந்தி

தமிழா.. உனக்கொரு தகவல்

        தன்னிடம்     வந்தோரை 

        தாங்கிடும் தமிழ் மனமே..

        உன்னை கண்ணீரில்  தள்ளுதே,

        இன்று    பல      இனமே..

       ஈழத்தில்   நம் இனம்,

       வேரற்று   சாகிறது.

       வேதனை  பாரத்தில்

       உயிர்வற்றி   வேகிறது.

       அண்டை மாநிலத்தோடு  ,

       சண்டை தான் மூள்கிறது.

       மண்டை உடைபட்டு

      வன்முறை  நீள்கிறது.

      நீருக்கு போரிடும் நிலைமை

      தான் இன்று.

       பாருக்குள் ஒன்றுபடும் இன்ப

       நாள் என்று?

       செல்லும் இடமெல்லாம்,

      தமிழனுக்கு தலைகுனிவு..

      வெல்லும்  நம் இனம் வேண்டும்

       இனி, பெரும் துணிவு.

       இழிநிலை தாங்கும் தமிழனே,

        இனியும்              நீ              உறங்காதே.

       நீ வீரத்தின் சாரம் என்பதை மறக்காதே.

       பக்கத்து மாநிலத்தில் பகைமை

      கொள்ளும் வேதனை.

     திக்கத்து நிற்கிறோம் விடியாத

      பெரும்       சோதனை.

    உறவு  தேசமெல்லாம்

    உதறுகின்ற மோசம்.

    இரவு போலவே இன்னும் 

    விடியாத நம் தேசம்.

    வீரம் விளைந்தது  நம்  

  

     மண்ணில் தான் -  இன்று

     ஈரம் கசிவதும் நம்

     கண்ணில் தான் .

    ஓடி ஒளிந்திடும் தன்மானத்தமிழனே

,

    கூடி இணைந்து   எதிர்த்திடு  கயவனை.

    பொறுமை  காத்தது போதும்   நண்பா.

    போரிட நீ மாறு இன்னொரு அம்பா..

    தமிழனை தாக்கும்

    மடையனை எல்லாம்,

    படையென திரண்டு எதிர்த்திடுவோம்.

    குடையென மக்களை காக்க  வரும்

    தடைகளையெல்லாம் உடைத்திடுவோம்.

    உறங்கியது      போதும்      எழுந்திரு.

   நாட்டைக்காக்க  புயலாய்  புறப்படு......

  

 

                                                                         

    

     

       

      

சிந்திவிடு

      

                   சிரிப்பை         சிந்திவிடு               -     அது

                           அழகின்    ரகசியம்.

                  வியர்வை          சிந்திவிடு           -    அது

                           உழைப்பின்  உன்னதம்.

                    அன்பை         சிந்திவிடு            -        அது

                            ஆன்மாவின்   அதிசயம்.

                    நல்வார்த்தைகளை சிந்திவிடு - அது

                            நட்பின்     துவக்கம்...... 

காதல்

இன்பசுகங்களையும், துன்பசுமைகளையும்

அடக்கி வைத்திருக்கும்  ஆழிப்பேரலை.

வெள்ளமென கனவை சுமந்த இரு உள்ளங்களை

கட்டிப்போடும்     அதிசய மாயவலை.

உணர்வுகளை மாற்றி,உலகத்தின் அழகைகூட்டிவிடும்.

உள்ளம் அவள் நினைவால் செல்லரித்து காட்டுத்தீயாய் சுடும்.

சுவர் எழுப்பி தடுத்தாலும் சுக்குணூறாய் நொறுங்கிவிடும்.

பார்வைபடும் இடமெல்லாம் அவள் வதனமுகம் மட்டும் வந்துபோகும்.

அவளை   பார்க்காத   நேரத்தில்  உடல்தீயாய்   வெந்து    போகும்.

காற்றும் நுழையாத இடத்தில் நொடிக்குள் படரும் கொடி அவள்.

வாட்டும்   இரவுப்பொழுதில்   எனைத்தாங்கும்   மடி    அவள்.

அவள் அருகில் இருந்தால் பேச்சுவராது.

அவள் தொலைவில் மறைந்தால் மூச்சே இராது.

கடலில் நடக்கவும் காற்றில் மிதக்கவும் கற்றுத்தரும்.

புதுஒரு உலகத்தில் புகுந்தது போன்ற உணர்வு வரும்.

அவள் இதழ் உதிக்கும் வார்த்தையெல்லாம்,ஒலியும்,ஒளியுமாய்,

இதயக்கணினியில் இருக்கும்.

அவ்வப்போது உயிர்த்தெழுந்து நெருஞ்சியாய் உயிரைத்தைக்கும்.

யாரிடம் பேசினாலும் மனம்மட்டும் அவளிடம் புள்ளியில் சிக்கிய கோலமாய்........

நேரத்தை  கடந்து  அவளிடம்  பேசிட  அலைபேசி  எங்களுக்கு  பாலமாய்....

அடிக்கடி    தலைவாரி   அழகுபார்க்கிறேன்.

நான் கண்ணாடி முன்னாடி நின்று சிரிக்கிறன்.

கதிரவன் வந்தும் கண்விழிக்காத நான் வைகரையில் எழுந்து அவள் வாசலில் நிற்கிறேன்.

சுழலும் மின் விசிறியாய் மனம் அவளை சுற்றியே சுழலுது....

பூசனிகொடிபோல் அவள் வாசலை தேடியே படருது....

கத்தும் கடல்போல் உள்ளம் அடிக்குது.

சித்தம் கெட்டு சிலநேரம்  வெடிக்குது.

காதல் அரும்பு இதயத்தில் பூத்துவிட்டால்,உறக்கம் நம்மை உதறிவிடும்.

தனிமையில் இதயம் கதறியழும்.

மௌனம் மட்டும் மணிக்கனக்காய் பேசும்.

அவள் சுவாசமே உயிர் காற்றாய்   வீசும்.

தானே புயலாய் புரட்டிப்போடும்,அவள் காதல் தானே!

ஏனோ தெரியவில்லை அவளாகிப்போனேன்  நானே!                             

                                                                    

ஹைகூ

பொய்த்துப்போன பருவமழையால்

விவசாயி வடித்த  கண்ணீர்

கடல்.

யாரிடம் காதல்  தோல்வி

ஓயாமல் அழுகிறது

மழை.

தடாகத்தின்  அழுக்கை  தின்று  

சுத்தப்படுத்தும்  மீன்,பொதுநலவாதி.

தன்னை  மட்டும்  உயர்த்திக்கொள்ளும்

அரசியல்வாதி, சுயநலவாதி............... 

    

மழைமீது கொண்ட காதலால்

பூமி பிரசவித்தது,

புல்வெளி குழந்தை.

கள்வன் போல் வைகறையில் வந்து,

கரைதாண்டி   ஊருக்குள்    புகுந்து,

உயிர்களை  குடித்த  கடல்  பருந்து.

..... சுனாமி.

தானே புயல்

                                    

   தானே புயல் தானே என்று தாழிட்டு உள்ளிருந்தேன்.

   ஆற்பரித்து  அடித்த புயல்  ஊரை  மெல்ல  சிதைத்தது.

   வெளிச்சமில்லா நடு இரவில், அச்சத்தில்  இதயம்  துடித்தது.

   இரக்கமில்லா  புயல் அரக்கனால் உறக்கமில்லை  கண்களுக்கு.

   உனை  தடுக்க  வழி  இல்லை,  அன்றிரவு       எங்களுக்கு.

   சுழற்றி    அடித்து    மிரட்டினாய்.

   கிடைத்த பொருளை  சுருட்டினாய்.

   வெளியில் வந்தால்  விரட்டினாய்.

   எங்கள் விடியலை நீ  புரட்டினாய்.

   புத்தாண்டை வரவேற்க புன்னகைத்து காத்திருக்க,எங்கள்

   சொத்தை   எல்லாம்   சீர்குலைக்க   எங்கிருந்து  நீ   வந்தாய்?

   சித்தாடை கட்டிக்கொண்டு ஆடிபாடும் வேளையிலே,

   சிந்திடும் கண்ணீரோடு சிதறிய உடைமைகளை

   தேடும் நிலை நீ   தந்தாய்.

   துயில்கொள்ளும்  வேலையிலே புயலாக நீ வந்தாய்.

   எழிலான ஊரையெல்லாம் தலைகீழாய் மாற்றி சென்றாய்.                             

   வறுமையில் வாடிய உறவுகளை  நீ கொன்றாய்.

   கருமையாய்  வாழ்வை மாற்றி

   கவலைகளை  நீ   தந்தாய்.

   நீ  ஆடியது பல மணிநேரம்,ஆண்டுகள்  ஆனாலும்

   இறக்க முடியாத  பாரம்.

   இழப்புகளை   காண    இரவு    மெல்ல   விடிந்தது.

   வரமான  மரங்கள்  எல்லாம்  மண்ணிலே  ஒடிந்தது

   வயல்,வீடு,தோட்டமெல்லாம் வசந்தத்தை  இழந்தது.

   சொல்லாத சோகமெல்லாம் முகத்தினில்   தெரிந்தது.      

   வரும்காலம்    ஏசும்படி    உன் செயல்   அமைந்தது.

   உயிர்களையும், உடைமைகளையும் இழந்துவிட்டு,

   வீதியிலே நிற்கின்றோம் வாழ்வை கேட்டு.

   இயற்கையே   எங்கள்   மீது   இரக்கம்   காட்டு.

   வேதனையை    வேரோடு  தூர          ஓட்டு.

   கோபத்தை  காட்டியதால்  மாறியது  எங்கள் கோலம்.

   மாற்றுமா வேதனையை இனிவரும் எதிர்காலம்?

   ஆற்ற ஆளின்றி அல்லலில் இன்று.

   நம்பிக்கை கரம் கொண்டு  நாங்கள்

   கரை சேருவது   என்று?